Kwiat jest jak mężczyzna...

Kwiat jest jak mężczyzna, 

który podnieca wyrafinowaną 

smukłością kształtów. 

Zwłaszcza interesująca jest giętkość 

jego szyjki, 

czasami doprowadza moje palce 

do szału. 

Biegają wówczas wzdłuż łodygi  

pieszcząc ją po nasadę płatków, 

aż do momentu, 

w którym temperatura naszych tkanek 

jest tak wysoka, 

 że wystarczy jeszcze jeden dotyk... 

wiersz z tomiku
SEN O USTACH 
 Agnieszka Zakrzewicz

SEN O USTACH - Agnieszka Zakrzewicz

 

Nigdy nie myślałam o sobie jako o poetce, a wraz z upływającym czasem traktuję swoje pisanie jako wydarzenia, wypadki, incydenty. 

Ten tomik jest właśnie takim incydentem, a jednocześnie jest jednak wydarzeniem i dlatego właśnie, po długim okresie przechowywania w szufladzie, postanowiłam go wyciągnąć. 

W zasadzie wszystkie wierze napisałam w 1989 roku, mając siedemnaście lat, są więc miarą tamtego czasu i tamtej przestrzeni, dziś widzainej już z innej perspektywy. 

Wiersz „Kwiat jest jak mężczyzna...“, został opublikowany wielokrotnie bez mojej wiedzy, już po moim wyjeździe z kraju i chyba cieszył się u czytelników dużym powodzeniem, skoro został odnotowany w 1992 roku, w rocz- niku Polskiej Bibliografii Literackiej, opracowywanym przez Instytut Badań Literackich PAN w Warszawie. 

Bohaterami moich wierszy, a może mówiąc o poezji należałoby powiedzieć: “podmiotami lirycznymi”, są przeważnie mężczyźni i to właśnie im, a w szczególności „mężczyznom, którzy potrafią rodzić kobiety“, chciałabym zadedykować ten tomik. 

Agnieszka Zakrzewicz
Rzym, listopad 2006

Jak często zapominam o tym...

Często zapominam o tym,

 że przecież nigdzie mi się nie śpieszy

 i biegnę za miłością, bo zaraz skośczy się młodość.

Mieszkam w wielkich miastach całego świata 

 i zapominam często, że każde miejsce Ziemi jest dobre do życia.

Często zapominam o tym,

 że należy stąpać tak, aby nie zadeptać mrówki

oglądając się za najnowszymi modelami samochodów i butów.

Żyję tysiącem tak nieważnych spraw

 i tak często zapominam o tym,

że urodziłam się po to, aby żyć i żyję po to, aby umrzeć. 




wiersz z tomiku
SEN O USTACH 
 Agnieszka Zakrzewicz